Paryska bezdomnosc

Podczas naszego ostatniego wyjazdu do Paryza sporo spacerowalismy. O kazdej porze dnia, a nawet i nocy mozna bylo nas spotkac gdzies w uliczkach francuskiej metropolii. 

Lapalismy chwile! Produkowalismy wspomnienia.  

Cieszylismy oczy architektonicznymi perelkami, dusze wspaniala paryska atmosfera, a brzuchy lokalnymi rarytasami. Paryz ponownie dal sie nam poznac z dwoch stron, tej pieknej, typowo turystycznej i nieco mrocznej z blakajacymi sie imprezowiczami, prostytutkami i bezdomnymi.

Nie dalo sie nie zauwazyc calych rodzin (z kilkuletnimi maluszkami!) ukladajacych sie do snu we wnekach wejsciowych zamknietych juz ekskluzywnych sklepow. Jak gdyby nigdy nic, tworzyli swoje mobilne noclegownie na lsniacych posadzkach, bo tam duzo swiatla… bo pewnie cieplej, bezpieczniej. Niektorzy zasypiali na srodku chodnika, a jeszcze inni przy smietnikach…  

Tak duzej ilosci bezdomnych latwo sie nie zapomina…

Mikolaj widzial, rejestrowal, a pozniej duzo pytal.  

Pytal dlaczego. 

Nie potrafilam mu odpowiedzic, bo sama zadawalam to samo pytanie. 

Nie wiem jak zdesperowanym trzeba byc by wyemigrowac do obcego kraju wiedzac, ze decyzja ta jest rownoznaczna z przeprowadzka na ulice.  

Z dziecmi. Malymi dziecmi.  

Jak zla i beznadziejna musi byc sytuacja zyciowa by podjac tak drastyczne kroki?  

Nie wiem. Domyslam sie, ze ustalenie jednoznacznych przyczyn do latwych zadan nie nalezy. Niektore sprawy trudno zrozumiec i rownie trudno wytlumaczyc…

Mikolaj na jakis czas zapomnial o paryskich ludziach ulicy…  

Ponownie przypomnial sobie w zeszlym tygodniu. 

Znowu zaczal pytac o bezdomosc, ale bardziej dociekliwie.  

Pytania byly szczegolowe, a moje odpowiedzi troche zdawkowe, tak by zbytnio nie obarczac Malucha problemami naszego cywilizowanego swiata. Po rozmowie Miko wyszedl z propozycja, aby kupic tym wszystkim ludziom domy, a dzieciakom zabawki. Zaproponowal tez, ze On moze oddac na ten cel swoje pieniazki ze skarbonki. Te same, ktore zbiera od ponad szesciu miesiecy na wymarzone playmobil…Czaicie?

I wtedy przyszedl mi do glowy pomysl, aby w tym roku nasz kalendarz adwentowy nie byl takim typowym kalendarzem skupuiajacym sie tylko na dekoracjach czy innych przyjemnosciach, a rowniez na glebszych sprawach. Na byciu dobrym.  

Chcialabym aby Mikus wyrosl na dobrgo czlowieka, na takiego z twardym dupskiem, ale i szlachetnym serduchem. A wiadomo, to od nas zalezy czy na takiego wyrosnie. 

Dlatego w tym roku przygotowujac liste zadan do kalendarza (tak, tak… juz o nich mysle! Mam ich cale mnostwo, wiec chyba sie nimi podziele, coby inni nie musieli sie glowic), na piedestale stoi DOBRO. O tym, jak bedziemy je promowac, to juz napisze innym razem. xx