Czas macierzynstwa

Projekty, z ktorymi mam do czynienia w pracy zwykle dotycza budow nowych szkol, dobudowek, a takze remontow tych, ktore tego wymagaja. Nie ma tygodnia, abym nie odwiedzila jakiejs szkoly w celu omowienia planowanej inwestycji czy inwentaryzacji stanu obecnego. Bardzo czesto bywajac w takich miejscach mam stycznosc z dziecmi, rowniez z tymi najmlodszymi- przedszkolakami.
Wszystkie zwykle sa rozesmiane, bawia sie razem i nie zwracaja zbytnio uwagi na kogos obcego w ich otoczeniu.
Zauwazylam, ze ich obecnosc nie daje mi sie skupic na pracy…duzo obserwuje, wyobrazam sobie, ze juz niedlugo moj maly Mistrzu bedzie w ich wieku i nie wierze wlasnym oczom jak te male szkraby ogarniaja wszystko dookola.
W zeszlym tygodniu podczas wizyty w jednej ze szkol chcacych przybrac troche na metrazu, pewna mama przyprowadzila swojego synka do przedszkola. Malec od razu pobiegl do kolegow i zabawek, a mama zostala na drugim planie. Stala wpatrzona w swoje dziecko jak w obrazek i usmiechala sie do siebie... A ja patrzylam na nia...
Pomyslalam wtedy jakie to musi byc wzruszajace dla kazdej mamy widziec swoje dziecko, ktore tak niedawno jeszcze bylo malym nieporadnym niemowlaczkiem, podczas nawiazywania pierwszych kontaktow z otoczeniem, zdobywania pierwszych przyjaciol… I jaki bolesny musi byc fakt, ze ten szkrab nie potrzebuje juz mamy tak bardzo jak potrzebowal jeszcze kilka miesiecy wczesniej.
Wielka sztuka jest dac wolnosc swojemu dziecku i pozwolic mu isc wlasna droga. Sztuka jest stac obok, obserwowac i czekac cierpliwie, ze moze bedzie nas potrzebowalo ktoregos dnia, ktorejs sekundy.
Czas ucieka nam przez palce… cieszmy sie chwila, poki trwa, bo niestety nie bedzie trwac wiecznie.
Juz niedlugo nasze dzieci kopna nas w dupsko i pojda na piwo ze znajomymi, a my bedziemy sie zastanawiac, kiedy tak wydoroslaly.