Krwawy wtorek

Historia moze niezbyt pasuje do maminego bloga, ale musze sie nia podzielic, bo trauma jaka pozostala po tym wydarzeniu nie pozwala mi zapomniec.

 

We wtorkowy ranek, razem z kolezanka mialysmy stawic sie na spotkaniu z klientem.

Oznaczalo to wczesniejsze zaczecie pracy, poniewaz musialysmy dojechac do sasiedniego miasta.

Pojechalysmy…ale na naszej drodze pojawil sie ON… Nie wiadomo dlaczego tam byl. Dziwnie sie ruszal…

Na autostradzie nie do konca mozna zmienic pas w ostatniej chwili, tymbardziej przed 9, kiedy wszyscy gnaja na leb, na szyje do pracy i ruch wzmozony.

Az nagle znalazl sie przed nasza maska… nie mial z nami szans, a my z nim.

Zginal na miejscu.

Wygladalo to tak jakby chcial to zrobic, jakby samobojcze mysli byly winne jego obecnosci w tym miejscu i o tej porze.

 

Byl pieknym bialo- szarym golabkiem. Sila z jaka go uderzylysmy byla na tyle duza, ze jego cialo zostalo wmontowane w kratke, ktora znajduje sie z przodu auta.

Zatrzymalysmy sie na najbizszych serwisach. Probowalysmy go sprzatnac… za jedna stopke, za druga, za obie ciagniemy- bez skutku.

Wmontowal sie do kratki na stale? Jakis tankujacy gosciu widzac, ze kobiety sie z czyms mecza, i nachylaja, i oczy duze robia, i twarze zaslaniaja, i wkolo powtarzaja “Oh no”, podszedl zaciekawiony.

Popatrzyl i zaoferowal pomoc. I znowu proby- za jedna stopke, za druga… nie idzie. Chwycil za glowe, pociagnal… Glowa sie urwala, krew polala.

Reszte sciagnal za tlow- brutal jeden! I to bez rekawiczek!

Niby powinnismy byc wdzieczne, ale….czy trzeba bylo az tak brutalnie? Usiadlysmy w aucie zszokowane tym co sie stalo, popatrzylysmy na siebie ze zrozumieniem i pojechalysmy dalej… Biedny golabek skonczyl w koszu na smieci.

 

Na spotkanie dojechalysmy z 45 minutowym opoznieniem.