Z zycia wziete

Miko potrzebowal butow na jesien.

Wybralismy sie do TK Maxa, ludzac sie, ze moze znajdziemy cos odpowiedniego.

Zamiast na dzial z obuwiem, powedrowalismy do zabawek i ksiazek, a tam wsrod masy plastikowych zabawek, wygrzebalam rewelacyjne drewniane puzzle.

Pokazalam Miksonowi, ktory przegladal znaleziona przez siebie trojwymiarowa ksiazke z pojazdami.

A Ten podniosl glowe, spojrzal na ukladanke i rzekl spokojnie: “ Slabe mamo, to dla malych dzieciackof”.

Coz, jak widac nie znam sie. Kupilismy wiec ksiazke.

Podczas zabawy Miko nagle zaczyna sciagac skarpetke.

Oglada swoja gola nozke i mowi: “Ciagnalem sesetke. Ladna noszka, mam obciete paluszki. Mamo cesz dac buziaka?”

Z propozycji skorzystalam, bo uwielbiam mientolic i buzkowac te syrki!

Wkladam Mikolaja do fotelika samochodowego.

Po zapieciu obdarowalam go buziakiem z policzek.

Obdarowany rzekl: “ Mamo, nie cem juz buziakow, daj buziaki Tacie”.

Stoimy w kolejce do kasy w polskim sklepie.

Przychodzi wreszcie nasza kolej. Miko wyciaga z koszyka chleb i mowi “plosze”.

“Jesce to,  jesce to, jesce to, poplose jesce to”- komentuje podajac kolene produkty.

Cierpliwy sprzedawca nie moze wyjsc z podziwu, wrecza Mikolajowi lizaka i dziekuje za pomoc.

Sprawca usmiechow na twarzach