Cztery

Cztery lata temu z wielkim niepokojem myslalam o wyzwaniach, ktore stawialo przede mna macierzynstwo. Balam sie nowej rzeczywitosci i odpowiedzialnosci, ktora spoczela na moich barkach, za kogos, dla kogo w jednej chwili stalam sie calym swiatem.
Cztery lata temu, mimo permanentnego zmeczenia towarzyszacego mi przez kilka dobrych miesiecy i odczuwalnego deficytu snu, rozpoczelam najbardziej fantastyczna przygode w moim zyciu- zostalam Mama.

Dzisiaj, patrzac w przeszlosc, mam wrazenie, ze to bylo wczoraj. Ze tak niedawno opuszczalam szpital z mala, prawie 4 kilogramowa kruszynka… Ze jeszcze wczoraj patrzylam z niedowierzaniem na Jego malenkie stopki i raczki, obserwowalam jak stawia pierwsze kroki, sluchalam pierwszego “ma-ma”, ubieralam w bodziaki, przewijalam i karmilam papkami.

A minely juz cztery lata…
Ta malenka kruszynka w zeszlym tygodniu skonczyla 4 lata, a ja wciaz nieustannie patrze na Niego z niedowierzaniem, jaki jest wspanialy, bo dla nas bezsprzecznie jest najwspanialszym, najpiekniejszym i najmadrzejszym dzieckiem we wszechswiecie.

Dzien urodzin byl dniem szczegolnym.
Byly balony (pompowanne do poznych godzin nocnych dnia poprzedniego), ‘legusowe’ girlandy, niejedno glosne sto lat, kolorowy tort i wspaniale towarzystwo jednej z Babc, ktora przyleciala specjalnie na Mikolajowe swieto.
Z rana przywitalismy naszego solenizanta slodkim sniadaniem niespodzianka- truskawkowymi mufinami udekorowanymi ludzikami z lego, ktore trzymaly w kubeczkach cztery swieczki.
Nie zabraklo tez ‘legusowych’ prezentow (i to jakich!!!). W prawdzie wiekszosc z nich Miko otrzymal przed urodzinami, ale pamietnego ranka z pustymi raczkami nie pozostal. Popoludniu ponownie uszczesliwialismy swoje brzuchy kolorowym, urodzinowym tortem.
Dzien napewno na dlugo pozostanie w naszej pamieci. 

A dzisiaj nam smutno.  
Po kilkunastu dniach pobytu w UK odleciala do Polski Babcia. Zdecydowanie zbyt krotkich dniach... Teraz dom wydaje sie byc taki pusty…