Kwalifikacje do bycia mama

Pamietam czas zanim urodzil sie Mikolaj. Te tysiace pytan jakie mialam... Absolutnie nie wiedzialam jak to bedzie, kiedy zacznie nas byc o sztuke wiecej.  
Zadawalam sobie typowe dla tego okresu pytania: czy damy rade, czy bedziemy dobrymi rodzicami…

 

Angielska praktyka porodow pozwala na wyjscie ze szpitala juz kilka godzin po przyjsciu na swiat dziecka. Mielismy okazje doswiadczyc tej praktyki i tak, jak zaproponowal personel szpitala, po 6 godzinach po porodzie wrocilismy do domu. Z perspektywy czasu, nawet sie z tego powodu ciesze. Malec nie mial przynajmniej zoltaczki jak wiekszosc noworodkow., opuszczajacych szpitalny prog.  
Pamietam ten wieczor, kiedy wrocilismy do domu. Nawet mieszkanie bylo dla mnie jakies inne. Patrzylismy na Synka i oboje plakalismy ze szczescia, ze On jest z nami. 
Taki maly, taki sliczny i taki nasz, tylko nasz. Najwspanialsza rzecz jaka udalo nam sie stworzyc razem- nasze dzieciatko.
Bylam bardzo obolala. Oboje bylismy przejeci nowa rola. 

Postanowilismy, ze nie bedziemy zapraszac rodziny przez pierwsze tygodnie zycia Malca. Chielismy miec te chwile tylko dla siebie. Chcielismy jako pierwsi poznac naszego Syna i samolubnie dzielic ten czas tylko miedzy soba. 

Bylo tak, jak zaplanowalismy. Pierwsze odwiedziny mialy miejsce dopiero w czwartym tygodniu zycia. 

Czasami bylo ciezko, ale dalismy rade. Z dnia na dzien stalismy sie swiadomymi rodzicielstwa ludzmi.

Sledzac rozne historie blogujacych mam, doszlam ostatnio do pewnego wniosku- kobiety sa kameleonami. Sa herosami, ktorzy potrafia z dnia na dzien, bez uprzedniego przygotowania wywrocic swoj swiat i mimo wszystko funkcjonowac. Potrafia stawic czolo najciezszym wyzwaniom. Juz za samo przyzwolenie przejscia dziecku przez kanal rodny, ktory badz co badz nie jest prostym kanalem do przebycia (brawa dla noworodkow za uporczywe dozenie do celu!), naleza nam sie pochwaly. I nie twierdze tutaj, ze porod czyni mnie cenniejsza, ale napewno nieco twardsza istota, bo bol jakiego wtedy doswiadczylam byl naprawde bolem nie do opisania. Zwienczenie jednak bylo warte przejscia przez ten kilkunasto- godzinny maraton. Dzien przyjscia na swiat upragnionego dziecka to jednak poczatek. Juz nastepnego dnia, zmeczenie przybiera postac typu constans. Jest jak blizniacza dusza, towarzyszaca nam w kazdej sekundzie zycia. Bez zadnej wczesniejszej praktyki, bez kursow kobiety zaczynaja robic cos, czego wczesniej nie mialy okazji doswiadczyc. Zaczynaja sowie zycie. Nie spia po nocach, a mimo to nastepnego dnia potrafia zajac sie dzieckiem, pojsc na zakupy, ugotowac obiad, posprzatac i jeszcze z usmiechem na twarzy potrafia opowiedziec anegdote o smierdzacej kupie maluszka (co gorsza, zdarza sie nawet pogrzebac w takim dzieciecym odchodzie). Jestesmy niezniszczalne! 

Swiadomosc tego, jakim darem obdarzyla nas natura daje mi powod do bycia szczesliwej z faktu, ze naleze do tak zacnego grona, ze jestem kobieta, ktorej duma z wlasnego dziecka przewyzsza nawet najwyzsze gory! 
Ciesze sie, ze zycie dalo mi mozliwosc przezycia tego wszytskiego. I nawet jesli czasami jest ciezko, bo nie ukrywam, ze jest, to cale to zmeczenie znika po zerknieciu na mojego kochanego Synka. I powiem wiecej, jestem w stanie przezyc takich miesiecy duzo wiecej dla widoku tego malego Szkraba.