Niedziela

Nie znosze Niedzieli, szczegolnie wieczor nie nastraja mnie pozytywnie.
Co tydzien przezywam znienawidzony przeze mnie syndrom niedzielny...
Na mysl o poniedzialkowym poranku staje sie nieznosna. Moja czterodniowa laba dobiega konca i jutro znowu musze zalozyc "sztywniejsze" ciuchy i karnie ruszyc do pracy.
Nie chodzi o to, ze jej nie lubie, wrecz przeciwnie uwielbiam swoj zawod i ciesze sie, ze go wybralam, ale gdy pomysle o rosnacej liscie "do zrobienia" i goniacych mnie terminach jakos ostatnio niechetnie tam wracam. Po kilku miesiacach prowadzenia wlasnych projektow, dostrzeglam dosc wielki minus- nie ma na kogo zwalic winy, a jedyna osoba odpowiedzialna za cale zlo jestem ja... Takze to mobilizuje mnie troche, choc przyznam szczerze, ze czasami tez paralizuje ( na szczescie nie zdaza sie to zbyt czesto). Dochodzi tez stres.
Nie lubie niedzielnych wieczorow, bo wiem, ze jutro znowu z rana wszystko bede robic w pospiechu... ze nie bedzie wylegiwania w lozku... ze Mikus nie pobiega sobie w pajacyku... ze nie bede czekac z Jego sniadankiem do 8... ze nie bede miala czasu na poranna zabawe... tylko odrazu po uslyszeniu budzika wstane jak wojsku, przebiore Malego, zrobie mu sniadanie (na swoje braknie mi jak zwykle czasu), pojdziemy razem do lazienki, ubiore sie "na sztywno" i znowu przed moim wyjsciem, przy zakladaniu butow uslysze placz... Placz, przez ktory scisniete mam gardlo... Nie pomagaja tlumaczenia, ze wychodze na troszke...ze przyjde i pojdziemy na wieczorny spacerek... nic nie pomaga. Mikus placze, a ja w srodku szlocham razem z Nim...
Nie znosze takich porankow.
Czuje sie troche tak, jakbym krzywdzila wlasne dziecko...