Mały Wielki Człowiek

Ostatni raz z Anią widziałyśmy się gdy Mikuś miał 3 miesiące.
To od Niej dostał swojego przyjaciela Wayne'a.
Wczoraj, bardzo spontanicznie umówiłyśmy się na dzisiaj- kawa w tej samej kafejce co ponad rok temu.
Tym razem nie przyszła sama.
Towarzyszyła jej 5- tygodniowa, śliczna córeczka. Maleńka kruszynka nie potrafiąca jeszcze trzymać główki, z jeszcze wiotkim ciałkiem i maciupkimi, zaciśniętymi w piąstki rączkami.
W naszym doborowym towarzystwie nie mogło oczywiście zabraknąć Mikusia- mojego małego, dzisiaj jednak wielkiego Synka.
Pierwszy raz po porodzie miałam okazję zobaczyć tak malutkie dzieciątko...
Zapomniałam jak maleńki i bezbronny był Mikołajek. A to było tak niedawno...
Dzisiaj jego rączka była dwa razy większa od tej małej piąsteczki. Był też 3 razy cięższy...
Naszła mnie taka pewna refleksja, jak to macierzyństwo każdego miesiąca zmienia swój wyraz.
Począwszy od narodzin dziecka, każdy kolejny dzień niesie z sobą coś całkiem nowego, coś co czasami już następnego dnia wydaje nam się być całkowicie normalne... i tak codziennie budzimy się z perspektywą kolejnego zaskoczenia czymś innym...
Myślałam dzisiaj o tym, jak bardzo rózniło się moje życie, kiedy Synek miał kilka tygodni... Wszystko wtedy było takie nowe, niby znane, a jednak nieznane... Pamiętam jaka byłam wtedy zmęczona i tak naprawdę jeszcze w szoku, bo czas na przemyślenia poporodowe znalazłam dopiero dobre kilka mięsiecy po narodzinach Mikusia. Całe życie było wtedy jednym, wielkim postępem. Uczyliśmy się żyć inaczej i każdego dnia poznawaliśmy Synka. W sumie nadal uczymy... Rodzicielstwo ma w sobie pewna magię...
Zaskakuje każdego dnia... A najlepsze jest w tym wszystkim to, że będzie to robiło przez kolejne dobre kilka/kilkanaście lat. 

Teraźniejszy Mikuś nie przypomina tego sprzed kilkunastu miesięcy. Zmienił nie tylko kolor oczu, ale i odcień włosów... Jego proporcje również nie przypominają już tych niemowlęcych kształtów. Możnaby rzec, że chłopak nam trochę wydoroślał...
Dzisiaj z rana wstał i jeszcze zanim  doszliśmy do pokoju dziennego wskazał na moje kapcie i powiedział: "pinkpin".
I jak się tutaj nie rozklejać słysząc tak piękną polszczyznę?
Dla mych uszu to najpiękniejsza muzyka, jaką mogłabym sobie wymarzyć!