A On rosnie i rosnie

Nasz Syn rosnie.

Niewiatpliwe kazdego miesiaca staje sie coraz wyzszy i ciezszy.

Coraz bardziej rozgadany, rozchodzony i rozczochrany.

Tak, tak… rozczochrany, bo nie sposob nie zauwazyc Jego bujnego blond wlosa.

Coraz czesciej pokazuje na co Go stac, gdy cos nie idzie po Jego mysli.

Jego “nie” w takich przypadkach przypomina heavy metalowy wokal.

Ale potrafi tez byc potulny jak baranek.

Przytula sie, daje buziaki i glaszcze szepczac przy tym cichutko “mami”, “tati”, “Mik”.

Rozumie praktycznie wszystko co sie do Niego mowi, a Jego slownik z kazdym kolejnym dniem wzbogaca sie o nowe slowka. 

Ma wspaniala orientacje w terenie i wie dokladnie jak dojechac do marketu czy dojsc na plac zabaw.

Jest na tyle opanowany, ze wyjscie do restauracji nie stanowi juz zadnego problemu. Godzina przy stoliku nie jest mu straszna!

Uwielbia chodzic, biegac i skakac. Kazda mozliwa aktywnosc sprawia mu niesamowita przyjemnosc.

Jest zaskakujaco “poukladany”. Jego zabawki musza zajmowac miejsca w ktorych byly wczesniej ulozone, a wszelkie innowacje nie sa mile widziane.  

A co najwazniejsze, Mik potrafi tez pomoc gdy sie Go o cos poprosi i podziekowac… tak jak to zrobil dzisiaj.

Usypiajac Syna wieczorami, ktore poprzedzaja moje pracujace dni, zawsze tlumacze, ze mama jutro idzie do pracy, ale tylko na chwilke i dzieki temu, ze rodzice pracuja Miko moze miec zabawki, mleczko i jedzonko.

Dzisiaj z rana chlopaki mnie podwozili do biura. J. zapytal, kto idzie do pracy, a Syn odpowiedzial, ze “mami”… po czym wyciagnal do mnie raczke i powiedzial “dzieki”.
Po takim “dzieki” to az sie chce pracowac!

Dzis nasz Synek konczy 22 mieisac zycia. 

Nizej to juz nasze hendmejdowe kroliczki.

Mama wycinala, Syn pozniej sie nimi bawil, a na koniec bylo wielkie malowanie i ozdabianie.

Swieta lada dzien, a ja w ogole nie czuje wielkanocnego klimatu… nic a nic…